Όλο το καλοκαίρι ήμουν στον Πύργο. Εκεί σε ένα διπλανό χωριό είναι το σπίτι μου. Ευτυχώς όχι καμμένο.
Είδα τις φωτιές από κοντά, ξενύχτησα 3 μέρες περιμένοντας τα μέτωπα φωτιάς που φάνταζαν απειλητικά πίσω από τους λόφους. Κατέκαιγαν την Ωλένη, όλο το δήμο. Το μόνο που έμεινε ήταν κάποια χωριά, όχι όλα. Έκαιγαν τον Αμπελώνα, τον Ελαιώνα, το Κολύρι. Η φωτιά ήταν δίπλα μας.
Την πρώτη μέρα η φωτιά ήταν στον Καϊάφα και στο Γεράκι στην Αμαλιάδα.
Ο Πύργος μύρισε κάπνα.
Κατέβηκα στη θάλασσα για μπάνιο. Αυτή ήταν η πρώτη συγκλονιστική στιγμή. Η θάλασσα ήταν λάδι, πιο ήρεμη και από πισίνα. Και η ησυχία νεκρική. Μύριζες το φόβο, μύριζες θάνατο. Οι άνθρωποι σιωπούσαν. Φαινομενικά δεν υπήρχε λόγος. Κι όμως, το σκηνικό έμοιαζε μεταπυρηνικό. Κομμάτια τέφρας έπεφταν στη θάλασσα και στα κεφάλια μας.
Φύγαμε.
Το βράδυ, νέα μέτωπα έβγαιναν στη φόρα. Η θέα από το μπαλκόνι ήταν τραγική. Μία σιέρρα φωτιάς στον ορίζοντα από το Επιτάλιο στη Ζαχάρω και από εκεί ως τα βουνά της Ανδρίτσαινας.
Αποκάλυψη. Αλλά εμείς ήμαστε μακριά. Μάθαμε για τους θανάτους στην Αρτέμιδα(εμείς τη λέμε και Κουμουθέκρα). Μάθαμε και για τη μάνα με τα παιδιά, τη γιαγιά και τον αδελφό.
Το βράδυ, η φωτιά από την Πηνεία(κοντά στην Αμαλιάδα) πλησιάζει. Ο ουρανός είναι κόκκινος. Είμαστε μακριά, αλλά φοβόμαστε. Μαζεύουμε πράγματα.
Η νύχτα περνάει με ξενύχτι. Όταν κοιτάς τη φωτιά αγριεύεσαι. Σε τραβάει και σε κάνει βάρβαρο. Εγώ δεν άντεξα, φοβήθηκα μη γίνω κυνικός. Στις 7 πήγα για ύπνο.
Τη δεύτερη μέρα, τα νέα γίνονται χειρότερα. Δύο μέτωπα πλησίαζαν. Κατέκαιγαν ανατολικά και βορειοδυτικά τα χωριά. Εμείς μόνο επιφωνήματα μπροστά στην τηλεόραση. Ο νομός έχει παραδοθεί. Η κατάσταση είναι τραγική.
Και χτυπάνε τα τηλέφωνα από φίλους από μακριά. Συνεχώς. Και από φίλους από τον Πύργο που φύγανε για Πάτρα λόγω εξεταστικής. Η πρόβλεψη είναι πως θα καούν τα πάντα. Πως πρέπει η φωτιά να πέσει στη θάλασσα για να τελειώσει. Ούτε αυτό επιβεβαιώνεται. Ο Καϊάφας καίγεται ολοσχερώς μέχρι τη θάλασσα.
Το καύσιμο του νομού, πευκώνες και ελαιώνες, που τροφοδοτούσε τον τουρισμό και την παραγωγή, τώρα τροφοδοτεί τη φωτιά.
Τα χωριά που είχα γυρίσει όλο το καλοκαίρι και είχα μάθει εκκενώνονται σωρηδόν.
Καίγονται άνθρωποι !!
Το δεύτερο βράδυ φτάνει και γύρω μας πλησιάζει το κόκκινο.
Μόρντορ. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από τα βουνά.
Πέφτω εξαντλημένος για ύπνο στις 12. Στις 3 και 15 ξυπνάω. Μάλλον με ξύπνησε η αγωνία. Βλέπω τους γονείς μου στο μπαλκόνι. Το κόκκινο έγινε κίτρινο, η φωτιά είναι δίπλα στο Λαμπέτι. Χαμός. Σε 10 λεπτά έχει καλύψει 2 χλμ.
Κατεβαίνει καίγοντας πεύκα και ακουμπώντας στην κορυφή των ελιών. Δεν τις καίει ολόκληρες παρά μόνο πατάει πάνω στο κεφάλι τους και προχωράει προς το Λαμπέτι.
Στα πρώτα σπίτια.
Από την τηλεόραση μαθαίνουμε από το Δήμαρχο ότι με κατοίκους του χωριού την έδιωξαν και τώρα πάει στο Κολύρι(διπλανό χωριό και αυτό). Το πρωί έρχεται. 3 ώρες πέρασαν και εμείς γινόμασταν πιο βάρβαροι. Το Κολύρι εκκενώνεται. Καίγονται σπίτια στα προάστια του Πύργου, της πρωτεύουσας του νομού!! Οι άνθρωποι παλεύουν και τη διώχνουν.
Λένε ότι εδώ τέλειωσε. Θέλουμε τόσο να το πιστέψουμε που κάνουμε την ελπίδα βεβαιότητα.
Τα δύσκολα είναι στη Βαρβάσαινα. Πάει προς Ολυμπία. Έχω συμμαθητές εκεί και φίλους καλούς. Τι γίνεται; Θα καεί και αυτό; Τι θα μας μεινει αν καεί η Αρχ.Ολυμπία;
Κι όμως, προχωράει με νεκρούς και καμμένα. Πουρνάρι, Πελόπιο, Πλάτανος.
Ο Πλάτανος είναι το τελευταίο χωριό. Η τελευταία γραμμή άμυνας. Η συγκίνηση είναι έντονη. Δε γίνεται να καεί η Ολυμπία. Απλά δε γίνεται. Ο μύθος. Ελπίζω πως η φωτιά θα περάσει και δε θα ανεβάσει τη θερμοκρασία ούτε βαθμό. Απλά θα έχει φως εκεί. Περιμένουμε.
Ξαφνικά, αναζωπύρωση κοντά μας. Στον Αμπελώνα. Πολύ κοντά. Οι φλόγες φαίνονται πίσω από την εκκλησία. Είμαστε έτοιμοι. Στα 1500,1000,500, 300 μέτρα από το χωριό. Ζώνεται από όλη την ανατολική πλευρά.
Οι σωτήρες με τα Canadair. Τα PZL(παλιά αεροσκάφη που ρίχνουν επιβραδυντικό υγρό) δεν έκαναν πολλά. Τα Canadair όμως...
Δύο αναγνωριστικές βόλτες, μία στροφή. Ένας ελιγμός μέσα από το χωριό, είναι στα 20 μέτρα, περνάει δίπλα από το καμπαναριό και ρίχνει. Ανακούφιση και για τη φωτιά και για τον πιλότο. Η φωτιά αντιστέκεται. Θα χρειαστούν άλλες 7 ρίψεις για να τελειώσει.
Τελείωσε.
Όμως η Ολυμπία εκείνο το απόγευμα πληγώθηκε βαριά. Ποιος θα πάει μέχρι εκεί, στον Κρόνιο που έγινε Κρανίου τόπος και δε θα κλάψει;
Τα αρχαία είναι απλά τμήμα του τοπίου, τμήμα της συγκίνησης. Το δέος, το δημιουργεί όλος ο χώρος.
Την επόμενη κάναμε πυρκαγιοτουρισμό. Η φωτιά έκαιγε σε κορμούς χοντρούς ελαιών με ηλικία πάνω από 30 χρόνια. Πήγαμε μέχρι τη Παλαιοβαρβάσαινα. Μετά δεν άντεχε η καρδιά μας. Φύγαμε
Εμείς τα καταφέραμε και φύγαμε
