και οι στόχοι που είναι μονοσήμαντοι στο τέλος.
Υπάρχουν δύο τρόποι να πετύχεις την ισορροπία:
Ο πρώτος είναι να είσαι μονοδιάστατος' τότε απλά ακολουθείς τη γραμμή σου, μία ξεκάθαρη ρότα. Φτάνει να έχεις προορισμό. Είναι έτσι πιο δύσκολο να ξεφύγεις, να πέσεις στο μαύρο από το άσπρο. Κάποιοι λοιδωρούν τους ανθρώπους που σκέφτονται έτσι, κάποιοι άλλοι τους ζηλεύουν και του δείχνουν με το δάκτυλο. Ότι πέτυχαν κάτι, ότι είναι μονομανείς.
Ο δεύτερος είναι να ανοιχτείς στα πελάγη. Καμιά φορά χωρίς καν πυξίδα, με τον προφανή κίνδυνο να χαθείς. Αλλά με μεγάλη διάθεση να κολυμπήσεις. Ίσως κάπου θες να πας, αλλά αυτό το κάπου είναι τόσο vague στο κεφάλι σου που μόνο η πίστη σου να το βρεις σε οδηγεί εκεί.
Είναι η ιδέα μίας άλλη "πατρίδας", μίας άλλης ζωής δηλαδή. Και ο στόχος, δηλαδή το να πετύχεις μοιάζει να διανθίζεται από επιμέρους side-quests, από αναζητήσεις.
Το χειρότερο όμως είναι να μην είσαι ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη κατηγορία.
Ενώ ξέρεις πως πρέπει να διαλέξεις τον τρόπο να είσαι αναποφάσιστος. Και να κάθεσαι περιμένοντάς το. Είναι το πρώτο μεγάλο δίλημμα. Χαμένο, ζαλισμένο, αποπροσανατολισμένο στα χιλιάδες καθημερινά μικρά.
4 σχόλια:
Endiaferon blog file, Tha xarw na se dw sto diko mou:
http://homo-gr.pblogs.gr/2008/03/kalhmera-erwteftheite-kanei-kalo.html
Αν κρίνω από τη χρονική συγκυρία έχω να σου πώ τα εξής ταπεινά.
Κατ' αρχήν, κάθε τέλος είναι μία νέα αρχή. Όλοι έτσι νοιώθουμε όταν κάτι όμορφο τελειώνει και πρέπει να ληφθούν αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον. Εγώ λειτουργώ αντανακλαστικά και περισσότερο συναισθηματικά παρά ορθολογιστικά. Είναι νομίζω ασφαλέστερο και με σώζει από μεταγενέστερα διλήμματα.
Eπίσης, έχω να σου πώ ότι αν φοβάσαι να κολυμπήσεις θα χάσεις πολλά. Θα χάσεις τη μαγεία του καινούριου, την εμπειρία του εαυτού σου, τη γνώση που κρύβεται πίσω από μικρά πράγματα που ποτέ δε θα έχεις την ευκαιρία να δεις ποτέ γιατί περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε. Θα είναι δύσκολα; Μπορεί. Αλλά τι σημασία έχει; Πάντα κάτι βγαίνει ακόμα και από τα στραβοπατήματα. Αρκεί να είσαι ανήσυχο μυαλό.
Κοινώς βούτα!! Στόχος είναι πάντα να ξεπεράσεις και να αιφνιδιάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Έτσι δεν είναι;
elmaya
@Elmaya
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ.
υγ το ξεκίνησα το Democratizing Innovation :)
Νομίζω πως κάθε χρονική περίοδος απαιτεί και μια διαφορετική προσέγγιση, οπότε υπάρχει η φάση του χαβαλέ που είσαι χύμα στο κύμα και ότι μας ξημερώσει και μετά από κάποιο διάστημα έρχεται και η προσήλωση στο στόχο που απαιτεί και κάποιες θυσίες.
Και όλη αυτή η κατάσταση επαναλαμβάνεται με περίοδο Τ άγνωστο που καλό είναι πάντως να μην τείνει στο άπειρο:).
Πάντως όπως επισημαίνεις το χειρότερο είναι να βρίσκεσαι κάπου στην μέση.
Κατά βάθος φταίει η εξεταστική
Δημοσίευση σχολίου