Missing you

these urban nightmares

Through these city nightmares you'd walk with me
And we'd talk of it with idealistic assurance
That it wouldn't tear us apart
We'd keep our heads above the blackened water
But there's no room for ideals in this mechanical place
And you're gone now
Through a grimy window that I can't keep clean
Through billowing smoke that's swallowed the sun
You're nowhere to be seen
Do you think our desires still burn
I guess it was desires that tore us apart
There has to be passion
A passion for living, surviving
And that means detachment
Every-body has a weapon to fight you with
To beat you with when you are down
There were too many defence between us
Doubting all the time
Fearing all the time
Doubting all the time
Fearing all the time
That like these urban nightmares
We'd blacken each other skies
When we passed the subway we tried to ignore our fate there
Of written threats on endless walls
Unjustified crimes carried on stifled calls
Would you walk with me now through this pouring rain
It used to mingle with our tears then dry with the hopes
That we left behind
It rains even harder now .

To Fringe σε κρίσιμη καμπή

Αυτό το post θα αφορούσε μέχρι το 13ο επεισόδιο. Αν αντέχετε ακούστε τη γκρίνια, αλλά στο τέλος ...δικαιώνομαι με την προχθεσινή εξέλιξη.

Μέχρι στιγμής δεν μπορώ να δηλώσω ενθουσιασμένος από τη σειρά. Και για αυτό φταίει η κοσμογονία του.
Τρελή επιστήμη, μυστικές υπηρεσίες, ακόμη πιο μυστικές υπηρεσίες, πολυεθνικές απίστευτης τεχνολογίας, τρομοκρατία, τρομοκρατία από αδελφότητες.


Όλα καλά (για τα γούστα μου φανταστικά) ως ιδέες, αλλά πότε θα δούμε σενάριο;
Η πλοκή είναι τόσο αργή που σου δίνει την εντύπωση πως δεν υπάρχει ένα νήμα. Και η τρύπα του κουνελιού όχι απλά δεν ξέρεις πόσο βαθιά φτάνει, αλλά και πόσα κρυφά λαγούμια έχει.

Για εμένα είναι αντιπαράδειγμα ανάπτυξης του μύθου μιας σειράς. Δεν δημιουργεί μια πορεία προς τα εμπρός, αλλά πελαγοδρομεί. Είναι σχεδόν σαν αυτοτελή επεισόδια. Ξεχνάει χαρακτήρες, δεν αναπτύσσει σωστά τους βασικούς, η φωτογραφία δεν ξεχωρίζει, ο ρυθμός δεν ανεβοκατεβαίνει. Περίμενα λόγω παρελθόντος να απογειωθεί.

Έως, τώρα μόνο ο πατέρας Bishop έχει μία σαφή ταυτότητα στο show. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικός (αν και επαναλαμβάνονται πτυχές του χαρακτήρα του - λάθος) και είναι λογικό γιατί είναι σαφές πως αυτός είναι όλα τα λεφτά στην ιστορία.

Update||
Στο 14ο, γίνονται τόσα πολλά, θυμόμαστε ένα χαρακτήρα (γνωστό και ως Έβαλντ Λίνεν :P ) που λειτουργεί ως καταλύτης και απελευθερωνει μία ιστορία που -επιτέλους- έχει ενδιαφέρον. Ο Δρ Μπίσοπ αρχίζει και θυμάται το ρόλο του.

The Lonely Island - Natalie's Rap {Feat. Natalie Portman}

Δεν το περίμενες, ε;

She's V's girl

Όνειρα και χιόνια

Πίεσις...

Η αποσυμπίεση ήρθε χτες το βράδυ στο πεδίο των μιγαδικών...
Ονειρεύτηκα ταξίδι με φίλο παλιό και αγαπημένο σε ένα εξιδανικευμένο Λονδίνο. Με ξύπνησαν οι 6.30 για δουλειά.

Δεν ξενέρωσα ακόμη όμως. ;) Will Do


υγ Στο Λονδίνο χτες χιόνισε