Αυτό το post θα αφορούσε μέχρι το 13ο επεισόδιο. Αν αντέχετε ακούστε τη γκρίνια, αλλά στο τέλος ...δικαιώνομαι με την προχθεσινή εξέλιξη.
Μέχρι στιγμής δεν μπορώ να δηλώσω ενθουσιασμένος από τη σειρά. Και για αυτό φταίει η κοσμογονία του.
Τρελή επιστήμη, μυστικές υπηρεσίες, ακόμη πιο μυστικές υπηρεσίες, πολυεθνικές απίστευτης τεχνολογίας, τρομοκρατία, τρομοκρατία από αδελφότητες.
Όλα καλά (για τα γούστα μου φανταστικά) ως ιδέες, αλλά πότε θα δούμε σενάριο;
Η πλοκή είναι τόσο αργή που σου δίνει την εντύπωση πως δεν υπάρχει ένα νήμα. Και η τρύπα του κουνελιού όχι απλά δεν ξέρεις πόσο βαθιά φτάνει, αλλά και πόσα κρυφά λαγούμια έχει.
Για εμένα είναι αντιπαράδειγμα ανάπτυξης του μύθου μιας σειράς. Δεν δημιουργεί μια πορεία προς τα εμπρός, αλλά πελαγοδρομεί. Είναι σχεδόν σαν αυτοτελή επεισόδια. Ξεχνάει χαρακτήρες, δεν αναπτύσσει σωστά τους βασικούς, η φωτογραφία δεν ξεχωρίζει, ο ρυθμός δεν ανεβοκατεβαίνει. Περίμενα λόγω παρελθόντος να απογειωθεί.
Έως, τώρα μόνο ο πατέρας Bishop έχει μία σαφή ταυτότητα στο show. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικός (αν και επαναλαμβάνονται πτυχές του χαρακτήρα του - λάθος) και είναι λογικό γιατί είναι σαφές πως αυτός είναι όλα τα λεφτά στην ιστορία.
Update||
Στο 14ο, γίνονται τόσα πολλά, θυμόμαστε ένα χαρακτήρα (γνωστό και ως Έβαλντ Λίνεν :P ) που λειτουργεί ως καταλύτης και απελευθερωνει μία ιστορία που -επιτέλους- έχει ενδιαφέρον. Ο Δρ Μπίσοπ αρχίζει και θυμάται το ρόλο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου