Όταν νυχτώνει και γυρίζω σπίτι, πραγματικά απολαμβάνω τη διαδρομή από το κέντρο με το 37. Την απολαμβάνω με παρέα το iPod, τον κόσμο στο λεωφορείο και προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό από σκέψεις που βαραίνουν στην καρδιά.
Άγχη και λοιπές μαλακίες πρέπει να ξεπεραστούν. Γι'αυτό το λόγο όταν "γεμίζω" το ipod, φροντίζω τη μουσική με βάση την ώρα που υπολογίζω ότι θα είμαι στο λεωφορείο. Και φτιάχνω νυχτερινά soundtracks. Επιλέγω τα albums που ταιριάζουν και απολαμβάνω το 20λεπτο της επιστροφής.
Καμιά φορά κουνάω και το κεφάλι ελαφρά ή παίζω το πόδι μου...Μόνο με τα ακουστικά διαπιστώνω ότι συμβαίνει αυτό: Να με συνεπαίρνει η μουσική. Όχι έξαλλα, αλλά βυθίζοντας με σε σκέψεις.
Διότι τελικά, η μουσική είναι κάτι προσωπικό. Δεν το καταλαβαίνεις ούτε όταν το winamp παίζει μόνο για εσένα στο σπίτι. Σε αγγίζει μόνο όταν δεν ακούς τίποτα παρά τη μουσική σου. Τίποτα άλλο
άκουγα 30 seconds to mars - a beautiful lie
γμτ δε σκέφτηκα να βγάλω μία φωτογραφία καθώς ερχόμουν. Αναπληρώνω με μία google-ίστικη που θα βρω τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου