Τι είναι τελικά η εθνική μπάσκετ?

Δεύτερο συνεχόμενο ποστ για την Εθνική ομάδα.

Πραγματικά μου αρέσει να κάθομαι να βλέπω αυτήν την ομάδα που δεν κρύβεται στα δύσκολα. Που παίζει παλικαρίσια, τίμια, αντρίκεια, με αξιοπρέπεια.



Που δε ρίχνει στις αναποδιές το φταίξιμο, αλλά σηκώνει στους ώμους της το βάρος των ευθυνών. Που δεν παίζει για να αποδείξει την ανωτερότητα ενός έθνους, όχι μακριά από αυτή αυτοί οι ατυχείς παραλληλισμοί. Αντίθετα χειροκροτούν τον αντίπαλο με την καρδιά τους.

Αυτοί οι παίκτες, πολύ επιτυχημένοι επαγγελματικά, δεν έχουν πέσει στην παγίδα της ματαιοδοξίας. Γιατί;

Γιατί έχουν μάθει να δουλεύουν από μικρά παιδιά με μία κουλτούρα πραγματικού αθλητισμού, που -κι αν έγινε κάποια στιγμή επάγγελμα- δεν έπαψε να είναι μία αγάπη.

Αυτοί οι παίκτες είναι το καλύτερο πρότυπο για τον καθένα, ειδικά για εμάς τους πιο νέους. Αγαπούν το εθνόσημο, είναι νικητές, είναι εργατικοί, είναι σεμνοί απέναντι και στο πιο μεγάλο outsider, είναι σίγουροι για τον εαυτό τους απέναντι στο πιο μεγάλο φαβορί.
Αυτοί αναγνωρίζουν και την ήττα, γιατί ξέρουν πως τα έδωσαν όλα.

Σε ένα νέο κόσμο που έχει ήδη ανοιχθεί μπροστά μας, εκφράζουν το ιδανικό: Την αριστεία στον τομέα τους, τον κοσμοπολιτισμό, την πίστη στον εαυτό τους.

Είναι οι δικοί μας overachievers, οι δικοί μας champions(με την ιστορική έννοια του υπέρμαχου).

ps λίγο φορτισμένο, αλλά έτσι είναι κατά τη γνώμη μου

Του χρόνου θα είμαστε και πάλι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ψηλά. :)