Όταν μία ομάδα αποτυγχάνει, φτάνει σε τέλμα και χρειάζονται τομές που πονάνε, δεν αλλάζεις τη 18άδα σου. Δεν αλλάζεις τον πρόεδρο. Αλλάζεις τον προπονητή.
Με ποδοσφαιρικούς όρους, η μπάλα έχει χαθεί. Χάθηκε πάνω στον ενθουσιασμό για την πορεία της ομάδας, χάθηκε θες γιατί ο δημοσιογράφος που καλύπτει το ρεπορτάζ θέλει να διαμορφώσει καταστάσεις, χάθηκε, στη τελική, ο έλεγχος των αποδυτηρίων.
Η παρομοίωση φαίνεται χαζή;
Πρόεδρος η Κυβέρνηση.
Παίκτες οι φοιτητές.
Αποδυτήρια το δημόσιο πανεπιστήμιο (ναι με μικρό).
Δημοσιογράφος της πιάτσας το πάνελ των 8μμ.
Και προπονητής, κακός, δίχως σχέδιο, δίχως όραμα, δίχως τσαγανό και πυγμή, δίχως διάθεση για κόντρα με τους πάνω και τους κάτω, οι ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ.
Ηθικοί αυτουργοί δεν είναι ο σωστός όρος. Οι καθηγητές μπροστά στις εξελίξεις το μόνο που έκαναν είναι να νίπτουν χείρας. Ωσαν άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι δεν πήραν θέση. Και άφησαν το πόπολο να αποφασίσει. Και το πόπολο, μία μάζα από 20χρονους που διάβασαν λίγο Μάρξ, λίγο Κροπότκιν, λίγο Λένιν.
Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;
Με ιδανικά πορεύονται.
Οι μέντορές τους όμως; Οι ακαδημαϊκοί, οι σοφοί, οι παιδευμένοι και έμπειροι, αλλά και εξερευνητές και πρωτοπόροι δεν πήραν θέση. Δεν έχει σημασία με ποιους. Με την Κυβέρνηση για να γίνει η αλλαγή ή με τους εξεγερμένους για να γίνει η ανατροπή.
Είναι αυτή η στάση που περιμένεις από τον πατέρα σου; Να δείξει εσένα με το δάκτυλο και να πάει διακοπές;
Ας μην απορούν λοιπόν με αυτά που γίνονται και εις βάρος τους πια. Ναι είμαι κατά της βίας, αλλά όσο κρύβεις τη βία στον κόρφο σου ξέρεις ότι θα σε δαγκώσει. Και εάν θες να βρεις αντίδοτο, πρέπει να ρουφήξεις το ξινό αίμα από την πληγή. Και να το φτύσεις.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΘΕΣΗ. Εσύ, που θέλω να σε λέω δάσκαλό μου, θέλω να μου αποδείξεις ότι αξίζεις τη μέγιστη αυτήν τιμή.
1 σχόλιο:
Θα μπορούσες να δώσεις πολλά ονόματα σε αυτή την κατάσταση. Το συμπέρασμα είναι ένα: ο ευτελισμός των πάντων. Η κοινωνία έχει πολλά αδιέξοδα και είμαστε ένα τσακ από την κρίση. Έχω την αίσθηση ότι θα σκοτωθεί και κόσμος. Κυνισμός; Ίσως. Εγώ θα το έλεγα ωμή πραγματικότητα.
Οι καθηγητές (αυτοί που θέλουν και είναι ικανοί) έχουν χάσει το κουράγιο τους πολύ πριν. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, παντού. Δεν μπορείς να τους κατηγορείς ότι απλά κοιτάνε τη δουλειά τους και μόνο αυτούς που τους ενδιαφέρει. Εγκατέλειψαν τη δουλειά του παιδαγωγού, όταν τέλειωσε το σάλιο και άσπρισαν τα μαλλιά. Από αυτούς που μείναν στις επάλξεις περιμένεις τίποτε;
Συμβουλή: όσο προλαβαίνεις φύγε!
Δημοσίευση σχολίου