Θέλω και πρέπει

Έχω αραιώσει υπερβολικά τα κείμενά μου. Η θεματολογία έχει βαρέσει διάλυση. Αλλά τι διάολο; αυτό είναι ένα προσωπικό ιστολόγιο. Και όποιος αντέχει διαβάζει, δίχως δεσμεύσεις.

Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να κάνετε τα πράγματα που θέλετε, αλλά αυτή η ακριβώς η βαθειά ανάγκη (που ξεπερνά την επιθυμία), να προσκρούει σε υπερβολικά πολλά πρέπει;
Αυτά τα πρέπει, τα άγχη, οι συνέπειες από απλά λάθη που σε εγκλωβίζουν σε ατραπούς που ενώ είναι το πιο απλό πράγμα να σπάσουν, φαντάζουν ανυπέρβλητες;

Αυτή είναι μία ρητορική ερώτηση. Όπως κάθε ερώτηση που αφορά τον εαυτό μας.
Αυτό το βράδυ το απλό πράγμα που θέλω προέκυψε αρχίζοντας να βλέπω μία ταινία (The human stain) και ξέροντας ότι η εμπειρία μου μαζί της, όπως τη θέλω, ολοκληρωτική και υποδαυλιστική, θα είναι ελλειπής. Επειδή, δίπλα σε κάθε μου αφυπνιστική σκέψη θα βρίσκεται ένα άγχος που ξεπετάγεται χωρίς να το θέλω. Αυτός είναι ο μικρός διάβολος ή άγγελος που κριτικάρει κάθε σου σκέψη και αμαυρώνει τις καλύτερες, πιο γαλήνιες στιγμές.

Άναψα ένα τσιγάρο, και πήρα μία απόφαση: μετά από όλο αυτό, που δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμη, τέρμα. Οι επιλογές, η κάθε επιλογή, θα είναι και μία χαρά και οι δεύτερες σκέψεις θα λιγοστεύουν συνέχεια. Μέχρι να μείνου ελάχιστες που θα σημαδεύουν τα βαθύτερα θέλω, αυτά που ζητούν μία υπενθύμιση για να μη γίνουν απωθημένα.

Προσθήκη ενός άγχους για να αφαιρέσω πολλά.Personal politics.

γραμμένο σε 3 λεπτά, χωρίς αναθεωρήσεις