ΟΚ, έχει περάσει κάμποσος καιρός από την άφιξη των "300" και το θέμα έχει μπαγιατέψει. Δε θα κρίνω την ταινία αυτή από αντίδραση και μόνο στην υπερβολική δημοσιότητα που πήρε. Εμένα μου φάνηκε μέτρια.
Το γελοίο της υπόθεσης ήταν το πως εκδηλώθηκε και πάλι ο αντιαμερικανισμός μας. Αμέσως, είδαμε το δάκτυλο της προπαγάνδας και συνταχθήκαμε με τον Αχμαντινετζάντ,λες και τον έχουμε μπάρμπα στην Κορώνη. Εμμέσως, πήραμε θέση και πάλι, λες και αφορούσε εμάς η υποτιθέμενη πολεμική της ως προς την Περσία. Αηδιασμένοι όλοι λοιπόν σπάσαμε κάθε ρεκόρ προσέλευσης, ξεπεράσαμε το 1000000 θεατών.
Και φυσικά, βγήκαν οι γνωστοί κάφροι-εθνικόφρονες τε και "αριστερίζοντες" στα windows για να πωρώσουν τον κόσμο (τους γέρους δηλαδή για να πιάσουν κανά ψηφαλάκι).
Μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω ένα βιβλίο για τη Σπαρτιατική ζωή και τις Θερμοπύλες. Πολύ μου άρεσε ( και φαίνεται και σε άλλους
- έχει φτάσει την 40η έκδοση) ο ρεαλισμός στα όρια της ωμότητας, η αναζήτηση των νοημάτων ενός αγώνα - βέβαιης ήττας. και άλλα στοιχεία στην πλοκή του και την εξέλιξη των χαρακτήρων που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα του Steven Pressfield.
Η βασική ιδέα της αρετής, της αποδοχής του φόβου ως συναίσθημα υπαρκτό αλλά αρνητικό, η αναζήτηση της βάσης της πολιτείας που θεμελιώθηκε πάνω στους νόμους του Λυκούργου.
Το συνιστώ λοιπόν ως αναλγητικό σε όσους είδαν αυτό το μέτριο "επικό" splatter.
(Η ελληνική έκδοση εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου